W poprzednim numerze „IT Professional” (s. 29) przedstawiliśmy narzędzie systemd i opisaliśmy w skrócie jego możliwości. Tym razem omówimy strukturę i zasady tworzenia plików unit, a także przyjrzymy się dokładniej temu, co systemd oferuje w stosunku do usług.

Systemd posługuje się unitami w ramach wielu różnych aspektów zarządzania systemem, nie tylko w stosunku do usług. Samych typów unitów jest aż dwanaście i wiele z nich obsługuje się w charakterystyczny dla nich sposób. W poprzedniej części opisaliśmy idee aktywacji usług poprzez gniazda (socket) – tzw. socket-base activation, na wzór demona inetd. Jednak systemd oferuje znacznie więcej tego typu mechanizmów – np. aktywację poprzez system plików i urządzenia. Potrafi on uruchomić zadaną usługę wtedy, gdy podłączymy do systemu jakieś urządzenie, np. po podłączeniu drukarki wystartuje usługa CUPS. Innym przykładem jest sytuacja, gdy podczas uruchamiania systemu znajdują się w kolejce jeszcze zadania do wydrukowania. Wtedy możemy wykorzystać mechanizm path-base activation w celu uruchomienia usługi CUPS. Istnieje również możliwość aktywacji za pomocą unitu typu .timer, co odpowiada komendzie at, lecz odbywa się to w bardziej zorganizowany i scentralizowany sposób. Tak więc systemd oferuje administratorowi systemu coś więcej niż tylko ustalanie, w jakim celu mają być włączane usługi i jaka ma być kolejność ich uruchamiania. Systemd daje ogromne możliwości konfiguracji procesów, które uruchamia.

> Struktura plików unit

Pliki unit składają się z trzech głównych sekcji, które definiują różne aspekty zachowania się unitów:

• [Unit] – ta sekcja zawiera główne opcje, niezależne od typu unitu, opis i sposób zachowania się unitu oraz tzw. zależności;
• [unit type] – sekcja przyjmuje nazwy odpowiadające poszczególnym typom plików unit, np. [Service], [Socket],
• [Mount], zawiera specyficzne dla każdego z nich parametry, które często nie występują w innych typach unitów;
• [Install] – ta sekcja definiuje sposób instalacji pliku unit (usługi) za pomocą polecenia systemctl enable i disable.

Najprostsza forma pliku unit dla przykładowej usługi (np. plik srv.service) wygląda następująco:

[Unit]
Description=srv

[Service]
ExecStart=/usr/sbin/srv-daemon
[Install]
WantedBy=multi-user.target